"Przestarzałe jasełka"

W stajence wielkie poruszenie.
Czas zaprowadzić tu porządek.
Koniec jasełek - przedstawienie
od teraz będzie bez zwierzątek.

Trzeba wyzłocić nieco szopkę,
na miarę czasów, jak należy.
Smutne na hale ciągną owce,
nieco spłoszone bez pasterzy.

Tam zamiast siana złote runo,
więc nie dla wołu ani osła.
Samotny anioł się zadumał,
chóry anielskie gdzieś poniosło.

Czas zwijać skrzydła, idzie nowe
a nasze suknie, bose stopy,
przebrzmiałe psalmy Abramowe,
spróchniałe deski starej szopy,

nijak się mają do ornatów.
Trzeba przestrzeni dla pasterzy!
Och jacy piękni w złotych szatach!
Oni są godni, im należy

witać i klękać przy złotym żłobie.
Owce poradzą - wyuczone,
jak same mają radzić sobie.
Pasterze muszą przed Herodem

ustrzec dziecinę, olśnić złotem.
Już nie potrzebni trzej królowie
ze staromodnych anegdotek.
Pasterze sami jak bogowie,

zresztą królowie się nie zmieszczą
przy jednym żłobie z pasterzami.
A dzieci? Może niech przemieszczą
do innej baśni z zapałkami.

Herod się nawet nie ośmieli,
on w mysiej dziurze będzie siedział,
gdy pastuszkowie zaczną dzielić
brunatne skóry na niedźwiedziach.

Padła tradycja z postnym jadłem,
więc jak ma baran oddawać cześć?
Kryj się kto żyw, bo jak podpadniesz
to na wieczerzę mogą cię zjeść.

Idą zwierzątka zasmucone,
trzeba coś zmieniać, to jest proste...
Poszły na cztery świata strony
i tylko jeden z uporem osła -

ja tu zostanę jakiem osioł!
Mruga do wszystkich gwiazd na niebie,
z mojego domu mnie nie wyproszą,
niech każdy zacznie sprzątać u siebie.

Dla mnie symbolem jest stajenka
i nie przegoni mnie nikt stąd.
Wam złote gwiazdy i zwierzęta,
ludzie z miłością w ciepłych sercach.

Uparty osioł...
 
                       Wesołych Świąt! 

aranek