Zanim przemokną Nasturcje

http://ogrodymarzeni.blogspot.com/2013/

Toast Motyli

 

Te żółte kieliszki -                

za słońce od rana!

Nęcą miodem z ula

kuszą słodkim szczęściem,

brzęczą nutką whisky!

Sam zobacz! Altana,

z pergolą  jak hula,

a były stateczne.

Złamanym burgundem,

wysączymy miłość!

Po małej kropelce,

aż do upadłego.

Pod murkiem, nad biurkiem -

(przystoi motylom),

magicznym szelestem,

pyłku – strzemiennego!

Z niebieskich kielichów,

zaczerpniemy nieba,

aż szacowna świetność

w purpurowych kroplach -

sięgnie dna, po cichu

odpłynie bez przebacz,

w paciorkach na liściu,

zakwitnie  tęsknota. 

/aranek/

Negocjacje

 Obraz Irene Sheri https://www.google.pl/search?tbm=isch&

Złoto za złoto

Poczułam się wreszcie, jak w normalnym wierszu,

w rozbrzęczanej lipie kawka na bosaka,

zapach przesłodzony nieco przez poetów,

więc czarna, bez cukru,

z lekką pianką lata.  

W sam raz na „co słychać  u jaskółczej mamy?”,

w roześmianym oknie, na niebo otwartym,

a na nim… A za nim?

Tak pośrodku ramy,

błękitem paryskim, świeżo zabełtany,

anemiczny księżyc, nad letnią ulicą.

Jak dobrze że jesteś! 

Mam sprawę - pryszcz srebrny,

lecz najpierw złociutki – racz się jajecznicą,

kawką jak noc- wzmocnij i nieco dopełnij.

Nie dziękuj, nie trzeba, oj tam - wielkie nieba,

cienko przędą, skąpią, choć... Jest coś w gratisie .

- Obiecaj!

Sznurówki – ostatecznie Srebrne,

za Złote, masz u mnie wieczną jajecznicę!

Sypnęłam kurkumą (kulinarne triki),

Chyba smakowało, bo mało subtelnie

bekał, negocjując – w piątki naleśniki,

aż  niebo  zagrzmiało - 

kup większą patelnię!

/aranek/

~~*~~*~~*~~

Chroboty bezsenne        

To nic - to wiersz tylko, mirażem przekwita,
kwiatem jednej nocy zachwyca świtanie, 
opada w  poemat, a kto wiersz przeczyta –
zbudzi w nim motyle, na śmierć zapomniane.

Kropla  spływa z oczu widokiem na wczoraj,
zapłakała motek delikatnej przędzy,
ufność tka na krosnach, lnem pachnie w wieczorach,
krochmalona pościel i biały kołnierzyk.

Ciii, to - pierwsza miłość, nieśmiało odeszła,
podchodzi pod wieczór w wianeczku kaczeńców,
zapomniała drogi, więc  plącze się w zmierzchach,
jakby nie wiedziała, że ma kącik w sercu.

To nic,
tylko  życie  przyspiesza  przełaje,
dni w wiersze zaplata, dobierając ciernie -
zamyśla wpół drogi, kwiat przemienia w kamień;
rzuci pod ogrodem i zaśnie kamiennie.

 
/aranek/