nutki

nutki

piątek, 30 listopada 2018

Światełko




Światełko

Podchodzi zwykle o tej porze,
gdy wiatr rozgarnia sny pod domem,
goździki miesza z cynamonem
i czeka aż jej drzwi otworzę.

Zziębnięta, krucha z gwiazdą w oku,
białą posypką na berecie,
z nogi na nogę...Wiersze plecie,
że spadła wprost z Wielkiego Wozu.

Układam więc  na półksiężycach,
łaskoczę piórkiem, pianką lukru,
sklejam pęknięcia na serduszku,
wiatr lula dla niej w okiennicach.

- Rozgość się piękna i nie znikaj,
zieloną wstążką przewiąż włosy,
swój czar na kruche serca rozsyp,
na lukrowany dom z piernika.

Jeszcze ozdobię noc perełką,
wykroję gwiazdy a ty za to,
prawdziwym blaskiem ponad chatą
w świecie pozorów - włącz światełko.







aranek







niedziela, 25 listopada 2018

Przez mgłę


Uliczka wiodąca do Tawerny A Baiuca" w Lizbonie

Przez mgłę

Pomiędzy szkielety rozlała się mlecznie,
wnikając zachłannie w każdy skrawek skóry,
zamiast prosić niebo o chwile bezgrzeszne,
czerwonym paznokciem zadrasnęłam chmury,
przyciągając wszechświat, na nitce tęsknoty
rozkładały wachlarz jak jesienne liście;
Bursztynowy kluczyk, otwierał na dotyk
mój raj utracony - poznaję uliczkę!

Płomienne latarnie wiodą do tawerny,
tęskny śpiew Marii na fali przypływu,
wznosi się, opada światłem przeciwmgielnym,
sól na wargach wzmaga namiętność porywu,
pęka gitarowym akompaniamentem,
kosmos wstrzymał oddech i przycupnął obok,
płynę niewidzialnym zgubionym okrętem,
los mam za busolę i toń szmaragdową...

Mogłabym na wieczność w kąciku pod oknem,
melancholią fado rodzić się, umierać,
jeszcze wargi słone, jeszcze oczy mokre,
czar spełnienia chwili - nie serce nie teraz,
w pośpiechu nie stukaj gdy pieśni ponętne
i wiatr w ciepłym piasku nam miejsca poszukał,
rytmem fal wrócimy pod złotą tawernę,
mam klucz bursztynowy do drzwi "A Baiuca".

(aranek)







czwartek, 22 listopada 2018

Sęk ju Blotka

fot: Adrian Talaśka

Sęk ju Blotka

Alert, popłoch w opłotkach,
prawi sęczek do sęka
- niech by przestała nękać
klekotka w papilotkach!
Szasta się ryża kotka
z ponurakiem pod rękę
on z przyspieszonym tętnem,
ona znaczona blotka.

Dzwonecznikom pod płotem,
popękały serduszka.
Popijali je w duszkach
i obrzucili błotem.
Tlą się róże i słowa,
spopielało w opłotkach,
odkąd grasuje blotka,
brzydka, mglista i dżdżowa.

Rozmiękcza, potem skrusza
z zamaszystym kolegą,
odziera ze wszystkiego,
tylko sęków nie rusza.
Z sękiem chciała zażyle,
lecz po sęku to spływa
więc tylko go przezywa
- "nieokrzesany tylec"!

(aranek)







Polecam :)
https://www.drewno.pl/artykuly/10282,w-czym-tkwi-sek-polski-idiom-z-lesnym-charakterem.html


niedziela, 18 listopada 2018

W kolebce ciszy




MECHUNKA
tapeciarnia pl


W  kolebce ciszy


Do widzenia 
szarej myszy w kłębku smutku,
już po stypie, liście w książkach pochowane,
wystawione kałamarze na atrament,
przepełniają czar goryczy powolutku.

Do widzenia 
perskie oko na pończoszce,
zgasło nagle przed wieczorem na kolanie,
przez gałązkę wierzby drżącej - załamanej,
pogrążone w łzawy lament przy nieboszczce.

Do widzenia
lustro wody pełne złota,
księżyc dopił chłodną kwadrę melancholii,
zimnym srebrem będzie zdobił nekrologi,
letnim słowom; czczę, ubóstwiam, wielbię, kocham.

Do widzenia
wielki książę, małej róży
w koronkowych soplach lodu  utulonej,
na miechunce adwentowym ćmi lampionem,
świerszcz ogrodnik który wczoraj tu chałturzył.

Do widzenia
śnie zmysłowej letniej nocy,
aż po łokcie zanurzony w gwiazd rojenia,
zanim domkniesz czarne wieko - do widzenia...
Śnij się cudnie - zapal pełnię księżycowi.



(aranek)









czwartek, 15 listopada 2018

Apetyt na szczęście



"Lament " -  obraz Alexandre a Seona

Apetyt na szczęście

Przemierzamy uroczyska, szlaki kręte
po kuriozum, mając pozór za przynętę,
nawet we śnie ciężkie głowy, tęskne dłonie,
roją zwidy ponad szczyty pobielone...

Puste noce zapylamy złudnym srebrem.

Pokerową bladą twarzą spoza maski,
rozmieniamy czas na życie przez przypadki;
Ja osobno, oni razem, przeciw tobie...
wyszarpują zlote kąski głodnym dziobem,

oślepione sztucznym blaskiem  ranne ptaki.

Zawróć z drogi Orfeuszu - twoje szczęście,
jest tak blisko o skurcz serca jeśli zechcesz,
patrz na znaki, czas przystaje, znaczy miejsca;
ślady kroków, na kamieniu rysa tęskna

- jeśli tylko zechcesz  poczuć, jesli zechcesz...

Zwykle co dzień, bez splendoru jak błysk flesza,
zapalone w mroku gwiazdy pozawiesza;
parsek kota, uśmiech dziecka, ktoś kto na dnie...
Zalśni w tobie pełnym blaskiem bo najładniej

gdy spełnione nawet przez sen się uśmiecha.

(aranek)









niedziela, 11 listopada 2018

Aby do wiosny starczyło...



Panamera

Nie wita poranka srebrzysty skowronek,
bura chmura Eden podzieliła na krzyż
- ech... była noc cudów,  mogłeś to zobaczyć,
bądź  ponad zazdrostki - jabłuszko pieczone!

Kra, kra, kra powtarzasz za czarnym gawronem,
- Świr, świr świr! Powiadam - w winie tkwi przyczyna,
poplątało ścieżki gdy wracałam z kina,
szumiało, szumiało, całą noc pod domem.

Pleciugi zamglone za mgiełką coś z klonem
- nie, nie mogłeś słyszeć, szumiało po cichu.
Gacek się powiesił tej nocy na strychu,
musiałam go odciąć - jabłuszko pieczone!

Mam twarde dowody - dwa list(ki) w kieszeni,
był w dołku - sam czytaj...Och trochę skruszone ...
Mam jeszcze nożyce, leżą gdzieś pod domem,
nie widzisz, bo wino weszło już do sieni.

Jakie tam "po nocy?" Weź odsuń zazdrostki,
świr, świr, gawron ćwierka, prawie jak skowronek .
Suprise! Na tę jesień - jabłuszko pieczone!
Galon nut miłosnych - wystarczy do wiosny?

(aranek)












środa, 7 listopada 2018

Bo wolność to ta...



Najjaśniejsza z gwiazd

Jest takie słowo z wiatrem we włosach,
zanim wypowiesz, dyskretnie przełknij
łzę, która chciała spłynąc do oka
przyjmij jak hostię ze czcią przyklęknij

przy starej drodze, krwawo czerwonej,
strażniczce śladów po bezimiennych,
bosych wygnańcach z domów spalonych,
zakołysanych kłamstwem płomiennym.

Przetrwały głazy trwardym milczeniem
nieme świadectwa na wieki wieków,
tym którzy na dnie, tylko kamienie
zabraną godność tulą w człowieku.

Na nic im hasła na transparentach,
wystudiowany fałsz, pustosłowie...
Usiądź z sąsiadem, ucz się na błędach,
pozwól łzom płynąć a potem w drogę...

Pod wiatr, pod górę, po stromych zboczach
choć poraniony chwilą ułomną,
zgubione słowo z wiatrem we włosach,
odzyskasz  prawdą - tak pachnie wolność. 

aranek








wtorek, 6 listopada 2018

Epitafia


Koronki

Niech jej po wieczność kwitnie ten żonkil,
za utracone cenne koronki,
obok małżonek, też bez koronek
i gach co stopił je na pierścionki.


Sam

Już nie potrzebny mu jest karawan,
worek, flaszeczka, na grzbiet katana.
Sam się pogrzebał bo ciut zasiedział,
na noc zamknięta cmentarna brama.


Od przybytku

Ten proboszcz, to nie był kiep
miał nie od parady łeb,
nawał tacy i pracy,
przez co na zawał był zszedł.


Happy end

Tu spoczęła liryczna poetka,
nikt na stancję przyjąć jej nie chciał,
- czuj się u siebie (rzekł anioł w niebie),
mamy tu pokój w nierównych klepkach.


aranek