"Kruchość kryształów"

 
    Obraz - Edward Munch

Znów pękło niebo, sypnęło
prawdziwym śniegiem
a twoje kieszenie
zakurzone
pyłem.

Trwa radosny taniec
jedności wszechświata

a twoje oczy porcelanowe,
zjazdy z gór lodowych,
mrożące krew bajki
królowej
śniegu.

Biała dama jest
bardzo sroga,

odebrała barwę i prestiż
pięknym słowom,
trawa już nie jest
zieloną
łąką,

zioło nie pachnie
rumiankiem.

Przeklęty głodny krąg.
Myśli selektywnie
wyłapują fazy,
jeden wielki
bajzel.

Przecieka ażurowa dusza,
topnieje ciało.

Czujesz, to nie igła...
białe piórko muska
zimny policzek,
spływa łzą
na samo
dno.

Upalony płatku życia,
jesteś tam w środku jeszcze?