"Milczenie drzew"

Milczenie drzew

Wznoszą ramiona w niemym geście,

sokami ziemi nasycone,

wnikam dotykiem

wiem że jestem

tętnem, krwiobiegiem, desmosomem.

Na dłoniach czuję serca bicie,

gorący strumień , nerwu drżenie,

potęgę i lękliwość życia,

mądrość i siłę odrodzenia.

Twarzą przy twarzy, ważę słowa

nienarodzone jeszcze w ustach,

żeby się nimi rozsmakować,

by nie zabrzmiały, jak dzwon pusty.

Trwaj chwilo wzruszeń, nie budź ciszy.

Wtulam policzek w szorstkie szczęście,

jak Faust smakuję pełnię życia

cichością drzew, zadrzewiam pięknem.

Duchy tej ziemi i korzenie-

oparciem wasze twarde ramię.

Potęga rodzi się w milczeniu.

Ufam- w milczeniu się nie kłamie.

(aranek)