"Żurawie gody"

Gdzie byłaś przez te wszystkie lata?

Powracasz dzisiaj z żurawiami,

czas srebro w kosy pozaplatał,

biednego serca nie omamisz.

Twoje szmaragdy ciepłej toni

w odbiciu wody zatopione,

jak oczy pełne łez zielonych,

osnute lekkiej mgły welonem,

który odleciał z żurawiami,

na pięknych skrzydłach zaczepiony,

wiatr porozrywał, grzech poplamił,

zmiótł błyskawicą, poraził gromem

a teraz wracasz śmiałym lotem,

taniec godowy dech zapiera,

jak żuraw wabisz swym klangorem

i dumnie skrzydła rozpościerasz.

Twój czas rozpłynął się w powietrzu,

nim tańcem nowy krąg zatoczysz,

nieufne serce łzy obetrze -

to ostre słońce łzawi oczy.

To nic, to tylko krzyk żurawi,

zabierz swe skrzydła - ja ich nie chcę.

Leć w innych stronach się zabawić,

wracaj skąd przyszłaś - oszczędź serce.