" Czułko - dzieło"

Zwinnie pokonam kręgi na wodzie,

ominę smutne ziarenka piasku.

Zwodzone mosty za sobą zwiodę,

gdy czuję niesmak i zgrzyt potrzasku.

Zażenowanie zmażę uśmiechem

i po angielsku grzecznie przepadnę,

wciąż się potykam o cudze grzechy,

a w cudzych nie jest mi najładniej.

Piją, jak ciasne, znoszone buty

i nasiąkają wodą z kałuży,

więc lepiej boso - znajomym skrótem,

niż paść ofiarą, obcych odnóży.

Araneae nie cierpi wody!

Iluzjonista, lądowych marzeń,

(nie obawiając się akrofobii)

nocny architekt, pozostał tkaczem.

Uprzędzie nową górną pozycję,

w wieczornym płaszczu się poszwenda,

na sukni nocy, tka kompozycje,

nie ucząc się, na własnych błędach.

Zabłysną sieci, gdy za serwantką

biała niteczka, zadrży najczulej -

zwinne pazurki „araneanka” -

drgają u smutnych szczękoczułek!

Kiedy na oknach ranek zakwitnie,

sztukmistrz podświetli, ja cała w kroplach,

na białym hafcie cichutko myknę...

Jak to możliwe, że znów przemokłam.