MIŁEGO DNIA

              

                         

                                                                       

"Za darmochę"

Chcesz mieć wszystko, albo chociaż bardzo wiele,

znasz już cenę, jesteś skłonny ją zapłacić

lecz apetyt wiecznie rośnie, świat drożeje

i zniewala, bez zbytecznych kurtuazji.

Można miotać się i spinać, mieć zacięcie

by pomnożyć, zwielokrotnić (chociaż trochę),

snuć teorie, w eleganckie wpaść zadęcia,

lub nie płacić i brać wszystko za darmochę!

Ciszej! Proszę...Tylko zmyję kisiel z głowy

i pozbieram reklamacje tej teorii,

tok wywodu (owszem ) - nie salomonowy -

myśl nie nowa, a więc nie pcham się na pomnik.

Toż nie płacę, już od dawna za najdroższe.

Ani grosza! Tak się ugadałam z życiem,

najcenniejsze jest za darmo, a smakoszom

podpowiadam – są promocje i priorytet:

na obrazy cennym kruszcem malowane,

w pięknej ramie na wzór słońca tuż o brzasku -

okamgnienia i zachwyty, kiedy ranek

pozaściela wielkie zwoje, mgielnych haftów -

czułość ptaka na koncercie dobroczynnym,

dla każdego komu trzeba serdeczności,

złote wstążki samonośne, samo-zwinne,

do kompletu (na życzenie) śmieszne kropki.

Nocą rabat jest na spadające złoto,

nuty perfum w aromatach łąk łaskawych,

bywa, niebo coś rozrzuca na perłowo,

zaszeleści granatowo i jedwabnie.

Wciąż bogacę się, nie płacąc za klejnoty,

często szukam w rytmie nocy, rymu wiersza,

czasem tylko w pełnym słońcu mrużę oczy,

gdy przyziemność mnie dopada i konwencja.

"Latarnik (sp.z o. o)

Tatyana Markovstev

Za moim oknem do sypialni,

na zawsze przepadł święty spokój.

Księżyc spoglądał z łezką w oku,

gdy ustawiono rząd latarni,

niby kosmodrom dla komety!

To jest niezdrowa konkurencja,

nawet pod łóżko mi się wkręca,

włazi do środka przez rolety!

Co noc zasypiam w świetle fleszy,

jak gwiazda na filmowym planie.

Księżyc okazał się być draniem,

na moich oczach, ten lubieżnik

mieszka z czterema latarniami,

srebrem od światła uzależnił -

tym razem, to już coś przesrebrzył!

Pękam od złości jak dynamit!

On, że skusiły dywidendy,

błyska mi w oczy bez wykrętów,

(w biznesie nie ma sentymentów)

spółka wciągnęła nawet księżyc.

Ja mogę donieść na to wszystko,

tylko do kogo jeszcze nie wiem,

albo polubić towarzystwo

i sypiać z nimi bez uprzedzeń.

"Dwóch na jednego"

Wieczorem jeszcze szeptał czułe słówka,
a później ruszył w swoje, srebrne tango.
Wychłeptał „duszka” – zgrzytnęła zasuwka,
szarą taksówką odpłynął mój fantom.

Na pożegnanie uśmiechnął się głupio -
wrócę kochanie przecież zawsze wracam.
- A niech cie diabli albo senny upiór!
- Czas nagli kotku, taka moja praca.

Potem, jak zwykle wspinał się na drzewa,
nawet zaglądał śpiącym pod koszulę,
za srebrny kołnierz wcale nie wylewał
aż spuchła gęba, więc zgrywał Draculę.

Kiedy znudziło mu się nocne miasto,
popłynął drużką ku łąkom uśpionym...
Wtem... taka jedna, spadła w ptasie gniazdo
błysnął lubieżnie - szukam gwiezdnej żony!

- Bociek wyruszył, więc miejsca jest dosyć
zabierz klejnoty, obejmij i całuj...
Zadrżała... Gniazdko, noc zmieniła w dotyk
i podrapała, cóż to nie był salon.

Gwiazda upadła, jak to zwykle bywa,
mizantrop zasnął - przyszła jego pora.
Idą krasnale - o chwilo szczęśliwa!
Spójrz srebrne jajo - schowajmy do wora!

Wrócił nad ranem - podkrążone oczy...
-ja się poprawię zanim słońce zajdzie.
Przestało padać, przestałam się boczyć,
jak się nie zmieni- zawsze dwóch się znajdzie.

Za i przeciw

Za i przeciw

 

Ktoś zakręcił w roztańczonym tłumie,

zanim zniknął oczarował serce,

choć orkiestra nie gra ono jeszcze

tańczy z wiatrem, i nic nie rozumie.

Rozbawione, dało się oswoić,

lecz zastygło nagle w pół uśmiechu,

zaplątane w mgielnym kruchym cieniu

pajęczyną cierpkiej melancholii.

Trzeba teraz zetrzeć co rozlane,

reszta drobnych upchnięta w kieszeni,

jakże łatwo fortunę rozmienić -

jaka szkoda, że to sztuczny diament.

Znów los zakpił, ufność była grzechem.

teraz piołun i przewrotna kpina!

- Cicho serce, to nie twoja wina -

zmień się w kamień, a przestaniesz cierpieć.

Ktoś przepadnie goniąc za marzeniem,

inny wygra, zaprzedając siebie -

kogo bardziej żałować, dziś nie wiem,

tego z sercem, czy tego z kamieniem? 

aranek

"Za czarną maską"

Jakie prawdziwe masz oblicze,

co kryje maska na twej twarzy?

Czy dzikie piękno egzotyczne

schowane w barwnym makijażu,

gdy w kapeluszu uplecionym

pożółkłym liściem bananowca,

albo z glinianym dzbanem wody

wyglądasz cienia albatrosa?

Czy kiedy żarem palisz piasek,

lub budzisz podziw albo grozę,

to pachniesz rajem, to kontrastem

i utrudzoną mylisz drogę?

Może gdy rytmu dzikim transem,

magicznym śpiewem wabisz ptaki,

zniewalasz radość zmysłowym tańcem

w spódniczce z trawy albo w kangi.

Czasem przysyłasz fotografie,

pławisz w luksusie jak w basenie

lub na safari gnasz żyrafę,

snem pod palmami rozpromieniasz.

Na innych przędziesz czarną biedę,

w której migoczą szklane krople,

zwinięta w kłębek patrzysz w niebo,

w deszczu cierpienia cała mokniesz.

Przepiękny ptaku, potargane

po trudnym locie twoje skrzydła.

Pióra krwią bratnią zaplamione,

a nurt burzliwy nadal spływa.

Kolebką jesteś wszystkich ludzi,

czarna królowo w barwnych maskach.

Duch naszych przodków świat obudził

i na kamieniach nie da zasnąć.

Nie widać jeszcze drogi prostej,

lecz ty z nadzieją wciąż się zmieniasz.

Bądź nam Afryko starszą siostrą,

a nie brzemieniem dla sumienia.

aranek

"Mirtowe gałązki"

Wierzby nad stawem myją długie włosy,
niby druhenki przed wiejskim weselem,
zabawny chórek wśród wodnych zarośli
rozbrzmiewa zgodnie jak w tamtą niedzielę,

kiedy kapela w sieni przygrywała,
a łzy płynęły pomieszane z winem.
Niemądre serce tak się wyrywało.
Dlaczego wtedy czas się nie zatrzymał?

Dziś powracają te czułe pejzaże,
złotym promykiem przez ażur koronek,
igraszką słońca wśród barwnych witraży
i zamyśleniem na smutnych ikonach.

Walc rozkołysał i rozdawał gwiazdy,
a takie niebo, na pewno raz w życiu,
fajerwerkami rozświetlało lasy,
wieszając iskry na sosnowych szczytach.

A na obrusach zielone gałązki,
świeżością drżały zaszczepiając szczęściem.
Zapach poranka z kryształkami rosy,
jak pomieszane uśmiechy w prezencie.
 
Czarnooką, ktoś zaprosił na tańce...

- Wy, Cygance w tę kabałę nie wierzcie! 
- Niech powróży z kart, niech zadźwięczą szanse!
Nikt nie słyszał, jak łopocze jej serce.

Wierzby nad stawem szumią rzewne wiersze,
łzawe westchnienia spływają do wody. 
O szklanej kuli w której pękło szczęście,
o podeptanych gałązkach mirtowych.

"Zwiastuny"

Skąd te motyle kolorowe?

Wpadły jak tajfun barwną chmurą,

obsiadły biurko, moją głowę,

gdzieś się posiało wieczne pióro.

A te dzwoneczki uśmiechnięte?

Brzęczą muzyką zwariowaną,

pająk na ścianie przerwał drzemkę,

i snuje nitkę rozespaną.

Mucha udaje kropkę nad i,

zdanie mi jakoś się rozmyło,

czy to się dzieje, czy Déjà vu

To chyba kiedyś, już się śniło.

Patrzę do lustra-nie do wiary!

Na moich włosach grają świerszcze!

Słoneczny promień bierze miarę,

na ciepłe jeszcze, młode wiersze.

Wykreślił wszystkie, smutne słowa,

na duszy cieplej się zrobiło,

zimne pejzaże zamalował,

czy to jest wiosna, czy to miłość?

Co to za licho, jaką przędzą,

utkało obraz na swych krosnach?

Słyszę jak szepcze cicho serce

-może to miłość.. 
Może wiosna...

"Kiełkowanie"

Noc dzisiaj pachnie czerwonym winem,

wiosenne mrzonki jak szare gęsi,

szukają miejsca, chcą czas zatrzymać

ogrzać swe skrzydła przy blasku świecy.

Tak im do wiosny ładnie z pokusą,

która podstępnie pełza, owija,

wydłuża cienie i srebrną uprząż

maluje niebu brzaskiem przemijań.

Łopotem marzeń, nowa melodia

roztopi stary śnieg za kołnierzem,

znowu zwariuje w słońcu wariograf -

rozdzwoni klucze pełnym naręczem

i chociaż zamróz zawęził serce,

zaiskrzą roje zwykłych błahostek,

jak kot na wierzbie, jak pióro gęsie...

już, już kiełkuje...

W sercu -

pierwiosnek! 

Ballada o Nadziei

( 1981)

Płatek za płatkiem - fru na okna!
Jutro egzamin ( nocka z głowy),
Zimno mnie trzęsie, bo przemokłam,
tej zimy, już nie kupię nowych...

To bez znaczenia - jest nadzieja
i myśli bielsze, są od śniegu
(nawet dozorca poweselał),
a więc, Miłosza czytam w biegu.

Do rana „Umysł zniewolony”...
Nie, nie narzekam, chociaż marnie,
zdawać egzamin z bólem głowy
(ktoś dla mnie spał na styropianie).

A ja cóż mogę, gdy cenzura -
Pewnie, nie muszę, lecz bardzo chcę!
Czy ktoś zapyta o lekturę?
Czytam, zasypiam i chyba śnię:

Dozorca puka miotłą w okno,
z miną tak jakby zamrożoną -
może herbatki, pan przemoknął?
- Dziś stan wojenny ogłoszono.

Tyle nadziei, tyle marzeń.
Stałam na dworcu, łzy na rzęsach -
co tam egzamin, czy to ważne?
- Internowany Lech Wałęsa.

( 1982 )

Piękny ten sierpień - mam przepustkę,
będzie zabawa i Mazury.
W sklepie rzucili mleko w puszkach,
jakby mniej straszne te mundury.

Rozleniwienie jakieś przyszło,
kartki na żywność, której nie ma.
Znów cichociemni krążą z listą,
a tu, nadzieją pachnie ziemia.

Jeszcze nie koniec, będą zmiany -
Radio Europa zapodało,
że duch nie wygasł w internowanych,
i że w Dzienniku znowu kłamią -

ktoś uciekł - gdzie? Do Kopenhagi...
Zobacz syneczku: To jest wrona!
Tylko przejściowo król jest nagi,
gdzieś na salonach Arłamowa.

„Boże coś Polskę przez tak liczne...”
- mamusiu płaczesz? Nie, się śmieję...
Teraz w kościele jest najśliczniej
- O co się modlisz ? 

  O nadzieję.

Tak wyglądała jedna z ulotek kolportowanych nielegalnie w stanie wojennym
http://www.echodnia.eu/

( 1983)

5 października 1983 Komitet Noblowski ogłosił decyzję o przyznaniu Lechowi Wałęsie, Pokojowej Nagrody Nobla.

***
Przyjdźcie! Zapraszam! Jest okazja!
Nie imieniny... Wielkie szczęście!
Teraz już wiem, że nie wygasła -
Nobla przyznali dziś Wałęsie!

Teraz już tylko będzie lepiej -
porozmawiamy, jak brat z bratem.
Szkoda, że butów nie ma w sklepie,
jakoś przechodzę w tych trzylatkach.

***
Tylko dlaczego znów zwolnienia?
Niemal, jak Tamci w nowych płaszczach.
Od tych porządków świat pociemniał -
Cholera! Tak już będzie zawsze?

Długo krążyła wśród wariantów,
durna nadzieja w nowych butach.
Stoły okrągłe, więc bez kantów?
A ona, co raz bardziej smutna.


(1990)

Dziś ” Zdrowie Wasze w gardło nasze”
Ja wcale „nie chcem ale muszem”
i „jestem za a nawet przeciw”,
przeliczam dziś „ujemne plusy”.

Nie wzięłam sprawy w swoje ręce,
dzisiaj, aż nadto tych co wzięli
i nie chcę słyszeć - nigdy więcej,
że się odnowił duch nadziei!

Jest jeszcze jedno piękne słowo,
które dla duszy było karmą -
jakie?
„odpowiem wymijająco wprost” -
zwyczajna ludzka solidarność.

Dziś solidarnym krwawią ręce.
Ktoś wytłumaczył nam dlaczego -
kiedy pod lód, gdy marznie serce
„tonący chwyta się byle czego”!

 

„Wałęsa człowiek z nadziei”
w kinie 2013r


Płacę rachunek za naiwność,
wstydliwie skrywam łzy w chusteczce
po co te łzy? To zwykłe kino -
zbyt często muszę, chociaż nie chcę.

Gimnazjaliści mają ubaw -
kiedy to było? Ale wiocha !
Może się jakoś przetrwać uda -
cicho! Noblistę trzeba kochać!

„Ojczyznę kochać trzeba i szanować *
Nie deptać flagi i nie pluć na godło
Należy też w coś wierzyć i ufać
Ojczyznę kochać i nie pluć na godło”

* Wychowanie – tekst T. Love

epilog:

Historia lubi krąg zatoczyć,
dla tych co wczoraj byli w glorii,
ulicznym piaskiem sypnąć w oczy -
bez krzty szacunku dla symboli!

Świat bije brawo za legendę,
wiatr ją pochwycił i już wieje.
A ja wciąż czekam - zawsze będę,
(dopóki życia) mieć ...

/cytaty z IV części są słowami wyjętymi z wypowiedzi L. Wałęsy-
zajmowały kilkakrotnie czołowe miejsca w plebiscycie „Srebrne usta”,
organizowanym przez Polskie Radio /