W szarą kratę

W szarą kratę

Szarość rzuciła szadź na ulice

i tylko wróble mają radochę.

Przyozdabiają skwer, kamienicę,

szpetną mozaiką, ptasim polotem.

 - Może nad morze?

 - Nieee, pusta plaża...

Zszarzałą szantę, szemrze samotnie,

jak z pękniętego, wpół kałamarza

z nimbostratusów, ciurkają krople.

Chlap, człap na molo, kluczą bemole

- dwie i pół tony chmurnych bałwanów,

z nosem na kwintę spada na głowę.

Szkwał porwał szalik starszemu panu!

 - Cyt... Pogodynka -słucham prognozy:

„w najbliższym czasie niż i zamglenia”. 

 Szczyt bezczelności i krach zimowy!

 Aura ma kryzys i niebo ściemnia! 

Szarą szatynkę, ochlapał tramwaj,

 wrona natrząsa się

 – krrach, krak, maszkaron! 

 Luty układa smutny asamblaż,

 zima zrobiła wszystkich na szaro.

 

Żeby tak - ciut, ciut...  No, chociaż w kratę,

albo w puszysty mięciutki puszek.

- Nie będę szarzeć, szamam sałatę,

szczypior z cebuli, szpinak mrożony

Biały kożuszek,  pachnie lawendą,

ze snu obudził szesnaście moli,

wróble świrują – już niedaleko,

lecz - taka rzecz,

idzie powoli w szarej etoli

aranek