Żonkile

Żonkile

Rozsypały się syjońskie gwiazdy
jak wiosenne kwiaty na bruku.
Jeszcze drżące od bólu i wzgardy
gasły smutne w piekielnych wybuchach.

Leżą cicho, za cicho, za straszno,
rozrzucone na brudnych ulicach;
Na podwórku... 

W piwnicy...

Na poddaszu...

Zawieszone na okiennicach...
Poranili, we krwi wytarzali,
buciorami wdeptali w błoto.
Nikt tych gwiazd nie chciał ocalić,
umierały obdarte ze złota.

Czy tak można gwiazdy zagrzebać
w potarganych brudnych sukienkach?
One przecież należą do nieba!
Ich nie trzeba nosić na rękach.
Ich nie trzeba wrzucać do pieca,
poniewierać i spisać na straty.
Niechby lśniły w kolejnych kwietniach,
rozsypane jak wiosenne kwiaty.

Niebo liczy swe dzieci i płacze,
kiedy wiosna się kwietniem wychyla,
ziemia widząc nieboskłon w rozpaczy,
dla tych gwiazd zapala żonkile. 

aranek