"Już czas"

Obudź się proszę! Na chwilę, na wiosnę,

na jeden promyk w barwnych piórkach kaczek

i  rozsypane deszczem  w szklany  maczek,

 trele morele,  wiosennych dziewosłęb.

Wcale nie musisz, zatonąć w uśmiechach,

lecz po co moknąć  w mrożonej przerębli.

Marcują koty pod  kwitnącą wierzbą -

czarny, na pewno  pigmenty pomieszał.

Kukułka właśnie fortunę rozdaje,

miałam  w kieszeni groszaki na szczęście.

Młoda czereśnia ze strachu się trzęsie,

„oj co to będzie, gdy zakwitnę majem!”

Oj co to będzie, kiedy cię ominą,

esy floresy  na kwietnym obrusie,

żółte kuleczki  puszystych kaczuszek -

powiedz - dzień dobry! Pożegnaj się z zimą.

Tylko, już zbudź się... Nie dla mnie, dla siebie!

W  groszku deszczowym na skrzydłach jaskółek,

będzie ci ładniej,  bez sennych ogródek,

życie jest cudem – jeszcze o tym nie wiesz?

Obudź nadzieje nagłą myślą jasną,

lekką jak zwoje  organzyn tiulowych,

nikłą poświatą  w łąkach  zatulonych -

zachwyć na nowo, nie pozwól im  zgasnąć.