Zielono mi - sezon na owada :)

/polski koliber, czyli fruczak gołąbek, rząd motyle, rodzina zawisaki/

Sezon na owada



To miał być wiersz o miłości,
takiej przy blasku księżyca.
Otwieram szeroko okna,
mój amant we mgle zasypia,
więc wpadam w nastrój liryczny,
lecz nie przeszkodzi mi ta mgła,
przy lampie będzie magicznie...
Zapalam, patrzę - siedzi ćma!


Pocieszam się (nocny motyl),
nie jakiś koszmar, czy omam.
Biorę się do roboty i ...
Słyszę - muza?
- Nie to komar,
brzęczy, bezczelnie
i bzyka!

Mój nastrój,  pryska jak bańka,
gdy kąsa mnie komarzyca,
udając nocnego wampa.


Zaganiam miotłą do kąta,
choć mało to romantyczne,
w kącie dostrzegam – pająka,
wygląda dość dramatycznie.
Ratując się w pelargoniach,
wylądowałam, pisząc wiersz,
lecz czuję ktoś mnie podgląda ?
Niee, to nie potwór, tylko świerszcz.
Na liściu śpi boża krówka,
mucha w pająka ramionach,
szpalerem zmierzają mrówki
- byle nie od Faraona!


To miał być wiersz romantyczny,
a w części jest o owadach.
Puentę już sami dopiszcie...
Dobranoc - mnie nie wypada .


Ps.


Kochani to jeszcze, nie koniec.
Poszłam więc grzecznie do łóżka,
i myślę - może zadzwonię...
On szepnie mi coś do uszka.
Tak. Szepnął - dodał otuchy,
aż mnie skręciło ze złości!

- „Karaluchy pod poduchy”,
weź moskitierę rozpostrzyj.


aranek