Przeznaczenie

"Rozsypane wiersze"

Ledwo jaskółeczki obniżą swe loty,
zafurgają wiosnę, nacieszą się deszczem
obsypią się trawy stokrociom i wierszem,
łąki znów okryją rudowłose kłosy.

Będą się anielić, zaplatać w konarach,
porzucone listy, pogubione wersy,
zanim wiatr poniesie miedzy kolce cierni,
jeszcze przed zaśnięciem, zechce się postarać

zapamiętać wzory, co czerwiec wymyślił,
przetykając chabrem, na zielonych sukniach,
jak wytrawny krawiec między rymy utka,
ułożoną w bukiet, krwistą czerwień wiśni.

Może nawet wzruszy się, stary październik -
"szkoda że podarte anielskie sukienki",
jeszcze w nich pozostał aromat czeremchy,
jeszcze kolorowa na nich rosa perli.

Po cóż było kwiaty do wianków dobierać -
niezapominajki rozrzucać na wiersze,
słońce zetli żarem, jesień zetnie sierpem ,
w podartych sukienkach przyjdzie im umierać.

Ukwiecone łąki czerwcowe zarosty,
nim zdążą przekwitnąć, rozsypią się wierszem,
jeszcze raz zapachną w przydrożnej czeremsze,
Zamilkną  nie wrócą, jak ptaki do wiosny...