Przedwiosenne napinki

Coś się święci

Wiatr nastroszył  wronim gniazdom  irokeza,

czarne wrzeszczą  zwinął  wierzbom kosztowności,

na kioskarkę łysy buldog,  kły wyszczerza,

pod balkonem posprzeczały się kumoszki.

Świr, świrnięte stadko wróbli  bierze prysznic,

z małej chmury wielki lament  się wynurza,

bo wikary zgubił klucze do zakrystii,

wszystkich świętych wezwał i anioła stróża.

Więc harmider wciąż się wzmaga w sprawie klucza,

każdy z każdym, o tym fakcie mądrze prawi,

aż zygzakiem między wrony  stary puchacz -

chcecie klucza? Właśnie leci klucz żurawi!

Elokwentny, blady promyk w mokrym płaszczu -

ja  prześwietlę w końcu jestem detektywem,

po czym zniknął – proszę czekać pół antraktu -

ożeż … !  Tu przemilczę inwektywę -

głos był z dołu, kiedy z okna  w lekkiej mgiełce,

naga prawda,  jak ją strojnie  bozia stworzył -

„sroka  u mnie  zostawiła jakiś pęczek,

cyt… Przerzucę i po burzy -  ach dzień dobry!”

Anemiczny  błysnął szybko jednym zębem,

wszyscy święci wycofali się z godnością,

zanim  szare niebo kluczem  gę gę gę gę…

Mokry anioł suszy  skrzydła,  za zazdrostką.

Buldog  zęby schował,  bo do podniebienia

przylepiły się  ciągutki ( czyt. irysy),

kumy rech  rech – leci ptasia epidemia,

kot marcuje, na plebanii piszczą myszy –

coś się święci, bo kościelny znów odkurza,

chmura kurzu, jak przed burzą(zaraz pęknie).

Wyświeciło! Pękiem kluczy - teraz guza

ksiądz wikary dzielnie nosi, niby tęczę.

aranek