Rozdroże

 Obraz Marca Chagalla - Białe ukrzyżowanie

„Białe ukrzyżowanie”                          

Widziałeś już wtedy na oliwnym drzewcu,

białym błogostanem,  jak papieskie szaty

rozpostartym  w  tobie, nad tobą i wokół

łodzie, przepełnione, na fali utraty?

Śniłeś boski koszmar zatruty powietrzem

w ogniu synagogi, miasteczka pogromie -

kto im błogosławił w chwili najpodlejszej,

wznosząc nad sztandary okrutne czerwone?

„Ty mnie wybawiłeś…”*,  gdyś męczeńsko konał,

samotną  jak ona – biała, bo niewinna,

ostatnim  przesłaniem w otwartych ramionach -

jednym  dałeś  wybór – przybili do krzyża.

Innym, oświecony świętością menory,

podałeś drabinę usłaną gwoździami -

po chudych kosteczkach, po żebrach pokory

w biały dym wtuleni tłumnie się wspinali.

Jeszcze w cierniach, chmury przesiąknięte dymem,

w modlitewnym szalu, w Jakubowym  śnieniu…

Czy widzisz ten tumult  przy boskiej drabinie?

w białych rękawiczkach  „święci zaślepieni”,

rozdają relikwie,  gdy szczeble  zbutwiałe.

Kto Kain, kto Abel, a kto krwawym katem?

Zanim uszlachetni, zamieni nas w białe,

znów rzeką niewinnych popłynie  zapłata .

Zapytam o drogę:

Jednako dla wszystkich,

potęgą cierpienia, otwiera się niebo?

Tym co pchają gwoździe do ziemskiej walizki,

innym  bez  wyboru,  jak tobie -

dlaczego ?

*(Ps 31,6) Psalm Dawidowy. Nawiązanie do słów modlitwy jaką Żydzi wypowiadali na koniec dnia.