Srebrne koty za płotem,
jak nieśmiałe marzenia,
perskim okiem złapane w biegu.
„Mam dla ciebie drobnostkę,
(nagle świat poweselał)
żal zostawić było, na śniegu”.
Pierwszy - wiosny nie czyni,
tylko okruch radości,
złudne szczęście wtulone w dłonie.
Mały kwiatek lecz przy nim,
pojaśniały ukosy,
jedną iskrę zmieniły w płomień.
Czułość warg budzi wiosnę,
przytulone do okna
słońce, skrada się na paluszkach.
Zasuń proszę zazdrostki,
niech zakwitnie nam łąka,
zaszeptaniem w porannych smużkach
aranek
Kocham je.U nas w ogrodzie coś tam wychodzą.Pozdrawiam serdecznie,miłego dnia.
OdpowiedzUsuńMiłego Agatko :) Pewnie uzbiera się niebawem piękny bukiecik, bo to są właśnie kwiatki dla Agatki :))
UsuńPozdrawiam serdecznie :)
Ślicznie, po prostu ślicznie Teresko! Piękny obraz. Pozdrawiam serdecznie. :))
OdpowiedzUsuńDziękuję Arku i również Pozdrawiam serdecznie :))
UsuńTyyyyyle ciepełka i czułości Tereniu, a tu zima, zasypało na biało... Przyjemnie się zrobiło - taki klimat Twojego kojącego dla mnie wiersza, tak pięknie napisanego. I gdzie jakiej zawistnicy do Ciebie?
OdpowiedzUsuńMiłego dnia Tereniu :D
Basiu niebawem utopimy wszystkie marzanny i będzie pięknie cieplutko, na razie trzeba się posiłkować ot chociażby jednym kiełkiem czy kwiatkiem. Wczoraj widziałam przy drodze wykociła się wierzba i jakiś ruch się robi w powietrzu - wróble się szastają pod wieczór całymi stadkami, więc co tam jakieś zawistnice jak są to spłyną i już :)))
OdpowiedzUsuńMiłego dzionka Basiu :)