Niech no tylko przylecą jaskółki...

Na podstawie bajki Oscar Wilde – „Szczęśliwy Książę”

 ilustracja http://tezeusz.pl/454116,bajki-oscar-wilde.html

Dobra nowina

Na kolumnie za miastem, cały w złotych płatkach,

książę „zwany szczęśliwym”, karmił smutnych ludzi -

rubinowym bogactwem zapalał do złudzeń,

wzdychał do niego radny i troskliwa matka,

dziewczynka z sierocińca, pan rozczarowany,

listonosz, zakonnica ksiądz proboszcz z parafii,

panienki na wydaniu, eleganckie damy,

a on błyszczał, bo błyszczeć najbardziej potrafił.

Samotna jaskółeczka opuściwszy trzcinę,

(flirtującą z wiatrem), znalazła schronienie

co tam Egipt zostaję – zima szybko minie!

Mam wspaniałą sypialnię pod złotym pierścieniem.

Lecz jak zasnąć gdy pada - ach to książę płacze,

chociaż serce z ołowiu, kołacze w pomniku.

- Zostań moim posłańcem, mam kilka rubinów,

leć daleko za miasto – zanieś smutnej matce,

niech pokrzepi syneczka – kamienie są cenne,

weź oczy  szafirowe - jedno na poddasze

pod wskazany adres, tam cenniejszy jest węgiel,

drugie dziewczynce z bajki - kupi stos zapałek…

Wymieniała wytrwale - skarby, złote listki,

na chleb, węgiel, na wodę - zwykłe ludzkie szczęście.

W końcu w śniegu zamarzła i było po wszystkim,

rozpadło się też z żalu, ołowiane serce.

Książę „zwany szczęśliwym” zmienił się w żebraka,

tulił martwą  jaskółkę, kiedy go widziano,

a radni już się kłócą - nowego wypada,

ma być duży, na koniu i z grzywą rozwianą!

Anioł musnął skrzydłami ołowiane serce

i zmarznięte serduszko śmigłej posłanniczki -

nie wezmę was do nieba – tu jest wasze miejsce,

gdzie radni wciąż się kłócą o nowe pomniki,

gdzie kamienie cenniejsze są od kromki chleba,

ludzka pycha gna wierzchem, na oślep po sławę…

Leć, leć, leć,  jaskółeczko miłość rozkolebać,

niech pękają w pomnikach serca ołowiane. 

/aranek/