Nie pierwszy raz...

Nie ostatni

Była z jabłoni rozłożystej,
winnym owocem w grzesznych ustach,
codziennie, śpiesznym umieraniem
przez dni wiosenne, noce dżdżyste,
nasienną pełnią widmem truchła
soczystej trawy podeptaniem.

Cierpki smak ziemi, pozazdrościł,
napiętej w skrzypkach świerszcza strunie,
od pocałunków słońca zmiętej,
gasła muzyka bez miłości
pokos szelescił suchym runem;
dzwonny futerał dusił sennie.


W głębię wtulona niemym truchłem,
pyłkiem zaledwie w ziemskich sferach,
śniła zatknięta w czarnej matni;
- jeżeli słońca czas nie zdmuchnie,
znów będę kochać i umierać,
jeszcze raz - może nie ostatni.


(aranek)

Zdjęcie :

https://pl.pinterest.com/pin/327285097891763340/