Eskalacja

Lubię tę chwilę ciszy bez tętna przed burzą,
naprężoną do granic w kąkolach i chwastach,
pijaną nawałnicę gdy z wichrem rajfurząc,
rozrzuca bure chusty Groźnica grzywiasta.

Dosiada we władanie każdą igłę w borze,
na najwyższych obcasach sięga po korony,
srebrnym biczem pogania - ratuj się kto może!
Jedna strona natury błaga - pochwyć w szpony,

druga gładzi rumaków poplątane grzywy,
zamąci w hojnym korcu miłość z namiętnością,
jednym klarowny wywar cudownej dzięczliny,
innych kolcem cierniny - zatruje zazdrością.

Lubię tę próbę ognia w Welańskiej Otchłani,
gdy płoną  srebrne łodzie wytapiając kruszec,
przekupny, by łagodną, wzburzeniem oprawić,
pod iskrzącym sklepieniem chmurzastych poduszek.

Lubię wilgoć po deszczu w powrotach na ziemię,
kapłanki srebrnej rosy, korzennej od czaru,
w głębi borów światliszcza rozpachnionym zielem,
dopełnione szklanicą świeżości nazajutrz.

(aranek)