Rezydent

(fot. eisenbahner, na licencji Creative Commons Attribution 2.0 Generic

Księżyc nad Poznaniem

Nim wyjdzie w miasto, to w lustrze Warty                                   
dokładnie goli srebrzysty zarost,
seledynowe wygładza kanty
skropione mgiełką perfumowaną

i wyśpiewuje serenady
z dachu Browaru,
aż do Warszawy.

Dzisiaj elegant ma lekką tremę,
zamówił dryndę – pojedzie niebem,
przez Most Dworcowy na przedstawienie.
- Pod same schody! Jestem u siebie.

A, przy Operze,
pod lekkim gazem,
znów będzie ścigał się z Pegazem.

Rój gwiazd szykownych - wielka premiera,
lecz bez premiera -  toż, ma stolicę!
Stary  przed władzą, nosa zadziera,
jeszcze pamięta tamtą Ulicę…

ach, jak przyświecał - z serca, co-łaska,
świt od Poznania,
przez wszystkie miasta.

Wzruszył się pięknie, natchnionym smutkiem,
więc dla kurażu, dyskretny łyczek,
(gradowej chmurze ściągnął piersiówkę),
w kieszeni znalazł teksty kantyczek,
które  napisał srebrnym ołówkiem.

A gdy w Poznaniu,
księżyc zapłacze,
to łzy spadają, aż na Podlasie.

Brylował sznytem wtem w pierwszym rzędzie,
Z pięknej etoli – ups... naftaliną.
Ktoś fałszywe głosił orędzie,
więc zgrzytnął zębem z ponurą miną,

Ach,  już galerie zaczął namawiać,
na świeży oddech,
aż do Wrocławia…

A po spektaklu, ma na starówce,
randkę  z gwiazdami w czterech fontannach,
gdy Student  zagra im na altówce,
to pod ratuszem w srebrzystych wannach,

Nawet koziołki robią fikołki,
- wino  dla wszystkich !
Srebra nie skąpi.

Nad Farą  krwawią  z(nów) ranne zorze,
zdarły kolanka,  klęcząc na bruku
- spływam, bo jeszcze - uchowaj boże!
Znów na mnie  winem. To, po (a ku ku) ?

Kuknął i przepadł,  lecz nie ma sprawy.
Światowiec miga,
w Centrum Warszawy.
***
A jutro boso w srebrnych ostrogach,
skrótem przez Słupcę,
wróci z Krakowa.

(aranek)