W oknie

Stoję przed zimnym lustrem, 

stworzyłeś tchnieniem nocy, 

a moje oczy puste, 

zmartwione szkiełka rosy. 

Na wargach szadź opłatka, 

zamarzł zanim przekonał, 

lód zagościł w bławatkach, 

we włosach, na ramionach...

Stworzyłeś gwiezdną iskrą. 

Ślepą, olśniłeś tęczą, 

oddam ci skarby wszystkie - 

osobliwe naręcze. 

Poprzez nuty zapachów, 

Symfonię wyswobodzeń, 

budzenie nowych ptaków - 

bezszelestnie odchodzę...

Nacieszę się, nasycę

na przekór, wbrew pozorom,

dajesz tyle zachwyceń,

opętując niewolą.

Oddam z nawiązką wszystko

rzucone ręką hojną,

nim krople rosy wyschną,

będę nieziemsko wolną...

(aranek)