Kołysanka

Pajęczarka

Po północy na harfie,
pająk niteczki szarpie,

trąca smutne wieczory,

taki muzyk nadworny

to połowa fortuny,

kiedy drżą cienkie struny

muza srebrem otula - nawet mysz.

Cicho, ciszej, cichutko.

Nutka wpada za nutką

srebrzą sieci srebrzutko,

smutkom szepczą - a kysz.

Nitki dnia jeszcze drżące,

strojnym haftem potrąca,

smak zielonej herbaty

łączy nutą sonaty

i tęsknota za latem,

spływa kropelką dżdżu.

Zaplątała się jesień,

pająk porwał i niesie,

listki i piórka gęsie

i tu, i tu, i tu...

Złapał w sieć srebrną muchę,

teraz mlaska za uchem,

tak mi ładnie w tej sieci,

od życiowych zamieci,

romantycznych rozgrywek.

W snu woalkę i kryzę,

hipnotyzer wystroił, szarą mysz.

Śpią pleciugi w plecionce,

śnieżne ząbki w koronce,

nawet listki herbaty,

stary kubek szczerbaty...

Czy, już – śpisz?


aranek