zadrzewianie

Polska klonem stoi

To zaczęło się od Jana - proszę pana.

Mistrz  wystawił poetycki „Lipny” paszport,

miodem szlachcił pańskie stoły  prosto z dzbana,

opiewając urok drzewa miodną fraszką.

Polska niwa urodzajna więc poeci,

takoż wieszcze w  drzewostanie przebierali

niby w gruszkach; tu poemat, tam kuplecik

z powodzeniem w polskim drzewie lokowali.

Wielka puszcza nie pomieści rzewnych treści

i sielanek - Panie dzieju! Pod jaworem,

do tej pory ktoś tam klaszcze, coś szeleści -

to się wytnie razem z Laurą i Filonem.

Trudniej z wierzbą mazowiecką bo w niej duchy

ojczyźniane jeszcze drzemią i posłanka

ukochała… Nie pozwoli żadnej ruszyć,

wierzba niby poetycka markietanka.

Panny brzózki tyle razy że nie zliczę,

czarowały w swej dziewiczej naiwności,

uwodziły, przytulały erotycznie,

płacząc z żalu, błogostanu lub miłości.

Gdzie nie spojrzysz, wielka sława lub natchnienie

zgodne drzewo od ciężaru  się ugina,

jak „Leszczyna” Młynarskiego w której drzemie

wśród konarów, niejednego wieszcza, mina.

„Niewierzące…” księdza Jana -  dajesz wiarę?

W komitywie z jabłoniami Cz. Miłosza,

a pomiędzy mis Agnieszka – nie za karę,

chrupie jabłka zakazane i do kosza,

ogryzkami w samo sedno – absolutnie!

A co teraz? Klony będą nam natchnieniem?

Właśnie dzisiaj rozbierają złote suknie,

klonów u nas – (jak pomyślisz) zatrzęsienie…

- Pan szanowny nie rozumie, czy udaje?

Pani z różą rozwiązała łamigłówkę.

Po co zaraz rzucać w wiersze zgniłym jajem?

Wiesz na pewno - tylko popraw literówkę.

(aranek)