Tkliwość jesiennych skrzypiec

Autum in the Vilage 1939 - 45 by Marc Chagall

Tkliwość jesiennych skrzypiec

Zasypiając w szeleście liściastego drzewa,

nie wiedziałam, kim jestem; emisją wieczoru,

zawieszoną na chmurze formą nieistnienia,

łzą, zmysłową percepcją na dachach chutoru,

swobodnie splywającą falą zapomnienia

pomiędzy złotolistność - tylko się nie porusz,

bo zamażesz w sukience wiosenne wspomnienia,

zmienisz kwitnącą jabłoń, fundamenty domu,

otwarte okiennice w formy nieistnienia.

Rozpięty na mirażu od nowiu do rogu

krzyczysz barwą jesienną, a ja we śnie niema,

płonę na wspólnym drzewie gwiazdą złotogłowiu.

Jesteśmy częścią flory - liściasta materia.

Do pełni noc prowadzi - tylko się nie porusz,

aż skruszeją szelestnie formy nieistnienia,

nadzwyczajną harmonię kształtów i kolorów,

by nie wiedząc kim jestem w chwili przebudzenia,

na czułych strunach pędu, liściastego drzewa.

zachwycić się raz jeszcze formą nieistnienia.

(aranek)