Świetliki

Świetliki

Przygaszone  róże dogrywały rolę,

wybrałam ze względu na zapach i kolce.

- Proszę nie obcinać, życie musi boleć!

W środku  dnia czekała srebrną Luną w oknie,

nad nią archipelag milczących skowronków,

bezlitosne słońce złotoustą rzęsą,

obsiadając brzegi, jak świetliki w mroku,

rozpaczliwą ciszę bezszelestnych jezior.

- Jak się masz? 

- Jak widzisz …Noc wstępuje we mnie…

Życie musi boleć kiedy posmakujesz –

pamiętasz? Mówiłaś – nie broń się daremnie,

zaciskaj tak długo, póki nie poczujesz.

- Co z tego że kolce!

W wyrośniętym M-trzy,

obudzimy łąkę makowym lakierem,

mięt-ową herbatą jak dawniej spłyniemy,

po zielonej trawie (dywanu), przez wiersze,

kroplą nut w muzyce, zapalimy gwiazdy

na niemalowanym (bo po co) suficie...

Wzbierają jeziora łzą pod powiekami,

trącają najczulsze, łagodne klawisze.

Zanim wyjdę, składam rozsunięte ściany,

czarodziejski dywan, upycham w walizie –

przepraszam za kolce, róże rozsypane …

- Schowaj pod poduszkę,

w tę Noc - będę widzieć…

aranek