Zapach wspomnień

Fiołki na podwieczorek

Spadły  zapachem  herbacianym,

ornamentowe arabeski

(burząc powagę Sarabandy),

pomiędzy śpiące wiciokrzewy,

szarówką srebrem malowaną,

na kredensowej porcelanie,

za  pozłacaną, starą ramą,

Ten czas, na zawsze już zostanie.

Miał słabe serce, stary zegar,

odmierzał życie, raz, za razem.

Pękło i  zimy nie doczekał.

Piękno, nie musi się zestarzeć,

zmienić w szczerbaty, ciepły oddech

kafelek z pieca - szczytem pragnień,

już nie rozniecać, lecz w żałobnej

sukni natchnioną grać Sarabandę.

Okrył się ciszą w starej ramie,

czas własnoręcznie malowany,

kiedy bywało, na  śniadanie

fiołki pachniały z porcelany.

Na cienkim brzegu filiżanki,

nuty zasiane przez Pandorę,

topniały jak śniegowe płatki,

w dodatku łez, na podwieczorek.