Życie niechętnie zwija kramy

 

Sprzedawca aniołów

Zima niechętnie zwija koronkowe kramy,

skruszonym szronem srebrzy włosy, mrozi serce

sprzedawcy marzeń z jednym skrzydłem połamanym,

(anioła w gipsie, nawet darmo nikt nie zechce).

W portowej knajpce, przędzie na anielskich włosach,

nad filiżanką słodko-gorzkiej czekolady,

perłowy smutek, wplata w bezszelestne krosna,

starszego pana, albo zadumanej  pani,       

Wstydliwie spływa w bruzdach rozwidlonej rzeki -

po co ten żal, gdy nowa wiosna już pod oknem

złamanym skrzydłem, tka welony, nim rozścieli

młodziutką mgiełkę, strojnym deszczem, świeżych kropel.

W kącie przy ścianie, zapomniane białe widmo,

odszedł sprzedawca barwnych marzeń witrażowych,

ktoś pobiegł za nim - proszę pana, pańskie skrzydło?

Zimowe ślady zmyło morze, kiedy błądził.

Przy promenadzie, nowy „ojciec od aniołów”-

na miłość, isjasz, wieczną młodość, dobre zdrowie…

- A ten, srebrzysty z pustym wzrokiem?

- Ten brakorób?

On już nic nie wart,zapomniany stary model. 

aranek