Sen

Na  płatkach róż

Leżała jak spłowiały list, 
(zgubiony przez Małego Księcia) 
zazdrosna siostra - won za drzwi, 
albo zwyczajnie, nikt jej nie chciał.

W złych snach, tak bywa;

Bukiet róż, 
puszy się pięknie w celofanie, 

a jednej nie chce nikt i już!
- Jak nie do pary, niech zostanie.

Mógł narzeczony na kolanach, 
błagać o rękę pannę Rózię, 
a ta już dawno odkochana, 
na śniegu, porzuciła różę,

a może?

Nie, to nic nie zmienia, 
że nie pobożna, nie mężatka, 
zbyt ładna, łatwa... bez znaczenia.
- Jak można w takich cienkich płatkach, 
na zimny śnieg i mróz siermiężny, 
jako ten ptak na zmiennej nodze!

Płakały rozrzewnione wierzby, 
niby mateczki różańcowe,  
więc się zlitował Alfons stróż, 
(kurdupel z ksywką mały książę).
- Mam piękne niebo upadłych róż, 
(rzucił cynicznie) - będzie dobrze.

Szerokim łukiem omijam niebo, 

(trasa koszmaru – wylotowa), 
ani tam pięknie, ani ciepło, 
a róże marzną … Bóg uchowa. 
Tam twardą ręką rządzi książę, 
skoligacony z kutym mrozem...

Zanim się zbudzę, jeszcze zdążę, 
odjechać w puentę Wielkim Wozem. 
Mały, wyciąga na „Niebiańskiej”, 
z niejednej "Róży", zatrzęsienie... 
Ląduję w środku łaski pańskiej, 
tu sen się kończy - łup,łup na ziemię.

(aranek)