Niedokończony wiersz

Puenta

Sfrunęło z pamiętnika piórko żółtej pliszki,

nutką żalu ukrytą w nieskończonych wersach.  

Wiersz banalny, liryczny lecz uparta puenta,

jakby zamknąć nie chciała kluczem tej muzyki.

Zafalowała dawno uśpioną tęsknotą,

rozsypały się nuty jak białe zawilce,

na cygańskich skrzypeczkach przeciągnęły smykiem:

Tylko dusza tak jęczy, na przekór wykrotom -

grobom sosen zielonych zanim je wyrwano,

tylko ciało tak boli, rwane wilczym zębem.

Wierszyk niby banalny, a wciąż pali raną.

Rozedrganą na listkach, szeleści piosenkę,

która sama, się pisze (słowa niepotrzebne),

łzy okrągłe spadając, wystukują puentę.

/aranek/