Wino z dzikiej róży

Ciernie

                                                                  

Zanim niebo się rozmyje i roztrwoni

łzy  skowronka, na jesiennym zapnie swetrze,

zanim  dreszczem, zmieni dotyk twojej dłoni

i rumieńce na  jabłoni  szeptem zetrze -

wypij ze mną słodkie wino z dzikiej róży,

dobrą datą, zatopimy tamtą jesień,

w której byłeś darem nieba, ziemską wróżbą,

w której śniłam o kochaniu sny namiętne.

Odegramy swoje role jak w teatrze,

sztuczny księżyc łzy rozmaże, w sztucznych rzęsach,

na ostatni srebrny guzik - miłość zapnie,

tylko echo tej symfonii nie chce przestać…

Pęka struna, łzy skowronka drżą pod smyczkiem

tak, że sztukmistrz (chociaż sztuczny), wprost oniemiał,

chociaż milkną pogubione, pierwsze skrzypce,

trwa  muzyka - nic, że  koniec przedstawienia.

  

Wypij ze mną; za  te głogi z których wino,

Dionizyjską prawdą - transem ostrych cierni,

nieświadomy szał kochanków zmienia w miłość,

ból rozstania, pozostawia im w arterii.

/aranek/