Jak go nie kochać...

Kiedy studnia śpiewa

Żyje w świecie, stu czterdziestu trzech zachodów,

na planecie w okolicy innych planet,

widzi sercem, więc doznaje wciąż zawodu,

dla baranka papierowy ma kaganiec.

Z małej kropli na pustyni, czerpie wodę,

która zmienia się w muzyką nieboskłonu

 roześmianą, między wschodem a zachodem -

spójrz na niebo tam dzwoneczków pięć milionów,

(może pięćset), gdy figlami rozwesela.

W  płatku róży, ziarnku piasku, w lisim futrze,

zatroskany znajdzie swego przyjaciela,

i oswoi żeby kochać dziś – pojutrze -

zawsze, wiernie, słodko, czule – niebanalnie,

niewidzialnym rozpromieni drogowskazem,

bo dla oczu piękne to, co niewidzialne -

spójrz na ziemię, Mały Książę z gwiezdnych marzeń;

jeden, drugi - sto milionów ufnych oczu,

wokół planet, co nie zawsze są przyjazne -

spójrz  na drogę łez, zgubionych na poboczu,

ile  róż pod szklanym kloszem, nocą marznie.

W zimnym świecie, smutny los Małego Księcia,

gdy  planety straszą pustką, czarną dziurą,

w cenie błyski jupiterów, zamiast serca -

ty, też jesteś jedną z planet, tylko którą…

/aranek/