Na mirażu

Zdjęcie: Shutterstock / Dudarev Mikhail

👼

Na  mirażu 


Wyżej i wyżej z chmury na chmurę
za barankiem kozica,
zabrakło chwytu, więc plum w lagunę
cała w modrych błękitach
miękko opadam w środek tęczówki…
Czyją łzą jestem? Nie wiem.
Dyrektyw losu, czy lot pokutny?
Przecież – o! Pływam w niebie.

Skrzydlate konie niosą wysoko,
coraz dalej od życia,
wpadam w paletę, fiu! chagallową
kroplą farby, zastygam.

Mogłabym zostać pyłem niebieskim,
światłem w jego źrenicach,
parą miłosną zaszczepiać księżyc,
boskie płótna przenikać,
wtem – ups! 

Paprochem będąc strącona,

utkniętym w wielkim oku,
chyłkiem opadam w olchy koronach
i wszystko od początku…

Niżej i niżej z turni na halę,
sztych w grani nie zachwyca.
Po h en uganiam się za Chagallem i arankiem… 

Kozica …

🐑🐐

(aranek)

Marzenia senne w szalonym tempie ...