Zdjęcie Teresa Fejfer
Dys*harmonia
W jasności dnia, odmieniam wiosnę przez przypadki:
- Kto z kim, komu, czemu … O ! Wiatr przywiał miriady,
nowych zachęt mnogości, tak zróżnicowanych,
nawet smutki znajdują chwilę, by popatrzyć,
na złocone fasady, rozśpiewane drzewa,
w aureoli smug słońca, mój świat doskonały!
Myśl, żeby go nie stracić, tak krucha jak cenna,
sfrunęła serią cudów wycyzelowanych;
Dygot bezbronnych skrzydeł nad jaskółczym gniazdem,
obrazki z życia wzięte w przyspieszonym tempie,
kwiaty ścięte, bo piękne w pogniecionej trawie,
szepczesz - nie chcę cię stracić, jak dobrze że jesteś.
Nad nami pękają pąki, płatków opadaniem,
wróżąc owocobranie - gwałtowne zachłanne.
aranek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz