Wilkołaki

https://pl.freepik.com/darmowe-zdjecie/zblizenia-skala-szarosci

Wilkołaki



W okamgnieniu mieszka chwila jedna z wielu,
przyczajona pełnią ciszy, czasem przeszłym.
Zapalona dzikim mniszkiem, gdy na przekór
pod cmentarnym płotem, o tych co odeszli
przywołuje magią mitów ich mądrości,
sycąc szczodrze dzikie kłącza i korzenie…

Taką wolą odrodzenia z ciemnej nocy
gorzkich ziaren, których siła w głębi drzemie.

W czasach wojen krwawi ziemia, płoną księgi,
tracą posłuch władcy i autorytety,
tylko nocą, tak jak zawsze czuwa księżyc,
od prawieków zmiennym światłem w oczy świeci;
Sypie ziarna srebrne korce, rajskim ptakom,
w pełni Chorsa mąci w głowach ścina gwiazdy,

lub podstępny zsyła koncept wilkołakom
w mroku rosną góry truchła, moc nieprawdy.

Niebo pęka gdy po nocy w poranionym
cudzie życia, ponad ziemią świt przyklęka... 
Spopielałe wstaje słońce i wygnanym
ze swych domów zwykłym ludziom, modli szczęścia

w głos skowronka zasłuchanym... Wiatr wymiata

pod cmentarnym płotem mniszka, puch rozwiewa.

Znów na wielkiej górze z truchła wilkołaka,
wzrosną mity tego świata i nadzieja…



aranek