Szkatułka

Szkatułka


Niech każdy zabierze co mu się spodoba.
Ozdobne precjoza - zimne ludzkie słońca,
ich blask, martwym będąc, zapłodni od nowa
ślady przemijania, zatopione w żądzach.
In spe, nowe życie dla nich się otwiera;
Znowu, będzie chodzić zegarek z dewizką,
wreszcie w pełnej glorii, znudzona kamea
i krzyżyk na drogę, odetchnie tak blisko.


Tępy blask obrączki, pechowy pierścionek,
załzawione perły, zerwany łańcuszek…
Nie wystroją pustki finezyjne kolie,
udawanym blaskiem - imitacją wzruszeń.
Zostawcie aksamit dyskretnej wyściółki,
żeby nikt nie dostrzegł, nadto nie usłyszał,

(kiedy zamkną wieko ozdobnej szkatułki),
tajemnicy wnętrza, gdy nastanie cisza.



(aranek)