Tam skarb twój

Andrew Gonzales

Tam skarb twój



Niebo, piekło, woda - Kamień!
- Skąd wyrosłeś, ile śladów
masz na sobie - jakie znamię? 

Może rys kosmicznych głazów,
bestii piętno papilarne, 
impuls zbrodni, czy mądrości? 

Embrion pod kamienowanie,
boską krwią splamiony pocisk,

czy krzesiwa nieme ziarno, 
podwalina wielkich zmagań...

Dzisiaj okruszyną marną 

w zasobniku do plecaka 
znaleziony, zwykły kamyk. 

Przeleżałeś by po latach 

mignąć chwilą pod gwiazdami,
której byłeś talizmanem.

Anioł stróż z kamiennym licem, 
obiecywał szczęsną aurę,
dając niemą obietnicę.
Wszystko było;

niebo,

piekło, 

słonej wody dno oziębłe, 
dorzuciłeś myśl uległą, 
racje bytu,

też kamienne...

Mogłabym cię skruszyć dłutem,
zostań jednak aż nie zniknę,
dam ci darmo własną skruchę 
z dobrodusznym przekaźnikiem.

Kiedy zmęczysz się kamieniu 
z ludzką duszą żyć jak człowiek
to nie wołaj po imieniu, 
skamieniała, nie odpowiem.

(aranek)