Melanż jesienny

 

Irene Sheri - Fire

Kaprysy

W alei klonowej naturalny wysp.
Jeden kolorowy, przykleił się do mnie.
A, to ci dowcipniś – spadaj panie klonie!
Ja ? Jestem prawdziwy.
Ty, przyjrzyj się sobie.

*

Wzrasta wartość kruszcu, pod stopami ściele
dywan, złotogłowiem haftują promienie.

Za murem w kościele, trwa przeistoczenie…

Żywa instalacja,

i twarde kamienie,

*

Poznikały wróble, nie potrzeba stracha.
Medialne sensacje z wyrafinowaniem,
karmią homo sapiens, fałszywym ziarnem,

ułuda za macha.
Perspektywy marne,


*

Zatrzymała auto, a wiatr poniósł - „dziwka”...

Przylgnęło cykutą, jadem muchomora.
Akurat nastała grzybobrania pora.
Słowa, są jak grzyby,
Jad lub smak prawdziwka.

*

Od kropli do kropli,

na pajęczych nitkach,

Snuje się sonata, najczystszą ze wszystkich,

nutą delikatną, której nikt nie słyszy.

tylko z buzi dziecka

łzy, jak górski kryształ.

*

Zbieram dzikie dźwięki, na zapas dla zimy,
Rozsypane perły, pozrywane struny,
pejcz wichru w szmer czuły

z liśćmi jesiennymi...

Czar, mruczy, jak Etna,
czy gra Paganini ?



(aranek) 🍁