Zostały po nich cienie ...

Wieczne cienie w Hiroszimie

- ślad po ludziach, którzy byli w epicentrum wybuchu

(Fot. Universal History Archive/UIG/Getty Images )

Cienie

Pomiędzy jawą a snem dnieję,
bez tchu zastygam w antrakcie,
gdy zlotopręgi wiąże ziemię.
ogrzewam się jego blaskiem.
Pospiesznym tętnem - trwożnym wróblem,
skulonym w szarej gromadzie,
taktem, po takcie drży preludium
zwołując szelestnic armię.

Znikają z okien gwiazd miliony,
przedsmak łączności z wszechświatem.
Przyjemnym ciepłem lasu dłoni,
otulam ich ślady płaszczem,
kiedy na stromą górę wchodzę,
żeby popatrzeć;

ze szczytu
w otchłań,
będąc na życia głodzie...

Gram w monstrualnym teatrze.

"Wpiekłowstąpienia" - huczny spektakl,
bez zahamowań, za bezcen...
Ilość, pomnoży wartość dzieła ?
Trwa turniej zła z człwieczeństwem...

Rozcieram kroplę krwi na ustach,
niepodważalny znak życia,
gdy zniknie ślad i wartośc kruszca,
być może...

Cienie i Nic... Cisza.

aranek