Paryż na wiosnę

J

Marc Chagall - Paryż widziany z okna

Paryż na wiosnę

Rudy przez chwilę malował wiosnę,

- Bonjour Maurycy! Cóż to za splin?

(ciut pozieleniał) - To miał być prospekt,

tymczasem z ginu wyskoczył Dżin,

na pół-niebieski i rozdwojony,

jakby paryski błękit weń wsiąkł,

bo z jednej stony serce na dłoni,

z drugiej zatrważa drapieżny wzrok.

Pewnie się włóczył po Montmartre,

aż go przyłapał tęczowy świt

Czarował ławki  i latarnie,

ogłosił konkurs zdziwionych min;

na widok pianki mgły porannej,

w której zamgleni pani i pan,

pluskają się jak w wielkiej wannie,

a paralotniarz rozkręca kran.

Spójrzcie na wieżę - bo ja nie wierzę,

że gwiazdy nocą tu toples śpią!

- Na gołej trawie? Pod mokrym niebem?

- W baśni  "magician of iron ",

wiatr rozsmakował się w Cyganerii,

tańczy kankana pod "Moulin Rouge",

porwał podwiązkę, wsiadł do kolejki

z bułką paryską, prysnął... No cóż.

W oknie Paryża wciąż jak w teatrze,

po dachach łażą nie nasze sny,

Rudy maluje prospekt w antrakcie,

l'amur zaraża zielony bzik,

lśni na bogato paletą  wiosny,

paryskim sznytem choć trochę żal,

przekwitających pierwszych miłości,

w oknie z widokiem Pana Chagall. 

(aranek)