Odpryski czaru

 

Foto: Teresa Fejfer

Odpryski czaru

Wenecja


Ptaki zleciały się na plac
wzniecając legendarny żywioł
w absolut śnieżnych szczytów Alp 

wjazd windą po horyzont.

Piazzetta ze skrzydlatym lwem,
wśród białych kolumn dwie różowe,
przestrzeń jest doskonałym tłem
dla dramaturgii przed wyrokiem.

Powiewem bryzy w grzesznej grze,
karciany stolik czas kołysze,
faluje w lustrze Canal Grande,
Maurów, kamienną przyszłość.
Przylgnął do fasad niby lep
diabelski chichot w złotej masce,
czarną gondolą wiodąc na śmierć
lub na tajemną schadzkę.

Nutą orientu igra grzech

w bukiecie ludzkich zmysłów.

Ciężki od piżma złoty wiek,

świętość trącił zgnilizną.

Pod tynkiem skrywa tyle warstw
ile wenecka kurtyzana,
wyparowało Cannonau,
chodźmy Giacomo, czas już na nas.




aranek